Jón Valur Jensson

Eftirfarandi grein sendi ég Fréttablaðinu 30. marz sl., en hún hefur ekki fengizt þar birt. Því er hún nú, 3 vikum síðar, sett á Kirkjunetið. – JVJ.

Það er rétt hjá Svandísi Svavarsdóttur (Fréttabl. 30/3), að “Reykjavík á að vera barnaborg”. Kjörið væri fyrir þennan upprennandi stjórnmálamann að byrja á því að beita sér gegn fósturdeyðingunum, sem á rúmum þremur áratugum hafa svipt um 11.000 hérlendar kynsystur hennar lífinu. Hefði Reykjavík ekki misst af þessum meybörnum og jafnmörgum sveinum til, væru þar sennilega a.m.k. 8.000 fleiri einstaklingar í aldursflokknum 0–30 ára, en ekki færri utan borgarinnar. Þetta var þjóðarauður, sem við fórum á mis við – m.a. vegna stefnu föður hennar, harðskeyttra samherja hans og pólitíkusa sem brugðust í þessu máli í öllum flokkum. Í staðinn höfum við hér fátæka austantjaldsmenn sem látnir eru sofa í skúrum eða á steingólfinu þar sem þeir vinna sína byggingarvinnu. Það er þó einungis forsmekkurinn af þeim vandræðum sem Vesturlandamenn eiga eftir að upplifa, þegar afleiðingar fólksfækkunarstefnunnar hitta þá sjálfa harðast fyrir í sívaxandi mæli á næstu fimm áratugum.

Vinstri jafnt sem hægri menn, sem áður fundu sinn blóraböggul í þeim ófæddu, ættu að huga að þessu, vilji þeir barnvæna borg og sjálfbæra þjóð í sjálfstæðu landi.

Ég hef samúð með hugmyndum Svandísar um gjaldfrjálsan leikskóla, en teldi heilbrigðara að fólk yrði látið borga nákvæmlega 10% kostnaðar (rúml. 9.000 krónur á barn á mánuði) til að varðveita kostnaðarvitund okkar – og þakkarskuld – í allri velferðinni. – En gleymum ekki okkar minnstu bræðrum og systrum!